Koncepcja kąpieli leśnych, inaczej shinrin-yoku (jap. shinrin – las, yoku – kąpiel), narodziła się w latach 80. XX wieku w Japonii jako forma ochrony przyrody oraz profilaktyka zdrowia przepracowanego, zestresowanego społeczeństwa. Pojawienie się tej idei właśnie w Kraju Kwitnącej Wiśni nie jest przypadkowe. Japonia to cywilizacja lasu – blisko 70 % kraju stanowią leśne tereny zielone. Psychikę jej mieszkańców przenika głęboka świadomość zależności od środowiska naturalnego, bycia integralną częścią świata przyrody. Japończycy na różne sposoby pielęgnują kontakt z naturą: poprzez ogrody odwzorowujące piękno krajobrazu czy celebrowanie momentu kwitnienia wiśni.
Ideą kąpieli leśnych jest zanurzenie się w atmosferę lasu wszystkimi zmysłami (zmysł słuchu, wzroku, dotyku, smaku i węchu, a także wolny spacer – bez wyznaczania celu, odległości czy czasu – pozwalający na połączenie z naturą. Kąpiel leśna praktykowana z uważnością korzystnie wpływa na odporność immunologiczną, redukcję stresu, poprawę wielu parametrów zdrowia oraz samopoczucia psychicznego.
Elementem leśnej praktyki jest korzystanie z technik oddechowych, mindfuless, wizualizacji, a także praca z metaforą. Celem wszystkich tych metod jest uwrażliwienie nas na kontakt z naturą, której jesteśmy integralną częścią, doświadczanie siebie, swoich emocji oraz świadomości własnego ciała.
Shinrin-yoku to nie tylko teoria, ale przede wszystkim sprawdzona i przebadana praktyka, którą możemy zaadaptować na polski grunt.
Co prawda nie mamy jeszcze oficjalnych programów profilaktyki zdrowia z udziałem natury, które od lat z powodzeniem funkcjonują w Skandynawii, Korei Południowej czy Stanach Zjednoczonych, brakuje nam także struktur instytucjonalnych oraz certyfikowanych ośrodków terapii lasem, których w Japonii – kolebce kąpieli leśnych jest już ponad 60. Jednak coraz większe zainteresowanie tematem, choćby w naszym tylko projekcie pozwala mieć nadzieję na szybki rozwój tej leśnej dyscypliny.
